Μαρία Καρυστιανού: Ένα αστέρι λάμπει στον ουρανό της Ελλάδας

Αυτές τις μέρες που ο ουρανός της πατρίδας είναι σκοτεινός, η συμπαντική θεία αρμονία παραμέρισε τα σύννεφα για να φανεί το φως ενός αστεριού
Σήμερα που διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο που η άρνηση δημιουργεί φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και ανθρώπινη δυστυχία, πρέπει να αλλάξουμε τη ρότα της ζωής μας. Πρέπει οι δείκτες μας, τα πρότυπά μας, να είναι οι άνθρωποι που τολμούν, να είναι εκείνοι που εγείρουν το ανάστημά τους, κόντρα στη μετριότητα και την απληστία που έχει επιβάλει η κυρίαρχη ομάδα των συμφερόντων στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Πρέπει να ακολουθούμε εκείνους που μας οδηγούν στο φως της ελεύθερης σκέψης κι όχι όσους επιχειρούν να μας δελεάσουν με το σκοτάδι
Σήμερα έχουμε ανάγκη από ανθρώπους αξιόπιστους και έντιμους, ανθρώπους φωτισμένους και τολμηρούς, ανθρώπους που σε βλέπουν ως άνθρωπο και όχι ως αντικείμενο για εκμετάλλευση. Γιατί, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, η κυρίαρχη τάξη των συμφερόντων, μας βλέπει ως αντικείμενο για εκμετάλλευση. Εμείς να λεηλατηθούμε και να φτωχύνουμε κι εκείνοι να πλουτίσουν λεηλατώντας μας.
Το έκαναν και αφού μας λεηλάτησαν, ξεπούλησαν και την πατρίδα για έναν ολόκληρο αιώνα!
Η Μαρία Καρυστιανού, στις μέρες μας θρηνεί για το αδικοχαμένο της παιδί, όπως μια άλλη Μαρία πριν από 2000 χρόνια θρηνούσε για τον άδικα Εσταυρωμένο γιό της. Η Μαρία ορκίστηκε να παλέψει για την αλήθεια, αντί να ακούσει τη συμβουλή που της δόθηκε, να πάει στην εκκλησία για προσευχή αφού η ζωή συνεχίζεται…
Βρέθηκε μαζί με όλους εκείνους, μητέρες, πατέρες και αδέρφια που θρηνούν τους αγαπημένους τους. Αυτούς που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους σε ένα απλό ταξίδι από το σπίτι στο πανεπιστήμιο. Επιβάτες στο υποτιθέμενο ασφαλέστερο μέσο!.
Η Μαρία εγκαταστάθηκε στην καρδιά μας και την κατέκτησε, γιατί μόνο τα όμορφα συναισθήματα, σε κάνουν να εντάξεις στην καρδιά σου, έναν άνθρωπο που πριν δεν γνώριζες, γιατί αυτό που πρεσβεύει είναι όμορφο, είναι αγώνας για να μην ξεχαστούν οι αδικοχαμένοι, είναι αγώνας να μην ξανασυμβεί το ανάλογο, να μην κλάψουν ξανά μανάδες.
Κι όπως περιμένει ο φτωχός, μετά την καταιγίδα, να φανεί το ουράνιο τόξο, το διψασμένο λουλούδι τη βροχή, όπως το πεινασμένο παιδί περιμένει το ζεστό ψωμί, έτσι, μετά την καταστροφή ήρθε το αστέρι της Μαρίας σαν την απαλή βροχή στο λουλούδι, σαν το μυρωδάτο ζεστό ψωμί στα χέρια του πεινασμένου παιδιού, σαν θερμή αγκαλιά σε όλους μας. Ήρθε την ώρα που ο κόσμος των Ελλήνων τη χρειάζονταν. Και του έδειξε το δρόμο. Το δρόμο της στοργικής μάνας που δεν εννοεί να ξεχαστεί η μνήμη του παιδιού της, το δρόμο της συμπόνιας και της συμπαράστασης όλως εκείνων που θρηνούν μαζί της. Το δρόμο του πραγματικού αγώνα για δικαίωση. Κι από αστέρι ουράνιο έγινε ο φάρος που κατευθύνει τα βήματα του λαού μας . Γιατί παρόλα τα στραβά του, ο λαός μας έχει τη μοναδικότητα να αντιλαμβάνεται το φως. Να το ξεχωρίζει από το σκοτάδι.
Ήρθε ακριβώς την ώρα που το έθνος μας, ο λαός μας, οι άνθρωποί μας, εμείς οι ίδιοι τη χρειαζόμασταν και μας έδειξε πως πρέπει να πορευόμαστε. Χωρίς λόγια, χωρίς υποδείξεις. Με την τόλμη, την αποφασιστικότητα και τις πράξεις της μόνο.
Με απόλυτο σεβασμό και απέραντη σεμνότητα, θα τολμήσω να πω: Μαρία τώρα, αυτές τις δύσκολες μέρες, είσαι η καλύτερη εκπρόσωπος της φυλής μας. Είσαι αυτό που έχει ανάγκη η πατρίδα μας. Είσαι ο δείκτης που πρέπει να ακολουθήσουν οι νεώτερες γενιές των Ελλήνων. Δεν ανήκεις σε κόμμα, ανήκεις σε όλους εμάς τους Έλληνες. Σε όλους εμάς που αισθανθήκαμε την αξία σου!. Είσαι αυτή που θα θέλαμε για πρώτη Ελληνίδα!. Γι αυτό σου ζητούμε, μη μας αρνηθείς, μην αρνηθείς την τιμή σε εμάς τους απλούς Έλληνες πολίτες, να σε προτείνουμε ως την επόμενη Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Επειδή η σήμερα η Πατρίδα είναι εκείνη που σε έχει περισσότερη ανάγκη!
Για την τιμή, να αναφερθώ στην πατρίδα και τη Μαρία Καρυστιανού
Χρήστος Σακαρίκας
Υ.Γ.
Το πλήρες άρθρο θα το διαβάσετε στο φύλλο 310 της εφημερίδας «Μαίστρος»