Στον Τάκη Ευθυμίου

Η απρόσμενη «αναχώρηση» του εκλεκτού συμπολίτη μας και αγαπητού φίλου Δημήτριου Αγγ. Ευθυμίου δεν γέμισε με θλίψη μόνο την οικογένειά του, αλλά και όλους όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από πολύ κοντά.
Ο άριστος οικογενειάρχης, ο καταξιωμένος Δημόσιος λειτουργός, ο ευαίσθητος συνάνθρωπος, ο έντιμος πολίτης, ο αθεράπευτος Καρβασαριώτης ευπατρίδης δεν είναι πλέον μαζί μας. Απήλθε από της γης εις τα άνω, αφήνοντας πίσω του μόνο αγαθές αναμνήσεις.
Με τον Τάκη συναντήθηκαν οι δρόμοι μας το φθινόπωρο του 1982, όταν λίγες μέρες μετά τις Δημοτικές εκλογές τον επισκέφτηκα στο Γραφείο του στο τότε Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας, στην οδό Αριστοτέλους στην Αθήνα. Άνοιξε τα χέρια του, αφού ήδη με είχε αγκαλιάσει με το μόνιμο ανυπόκριτο χαμόγελό του. Σε εκείνη την πρώτη συνάντηση -γιατί ακολούθησαν από τότε πάρα πολλές-, μου ανακοίνωσε ένα πλάνο συνεργασίας με πρωταρχικό ενδιαφέρον τη δημιουργία ΚΑΠΗ στο Δήμο μας και την ανέγερση Θεραπευτηρίου Χρονίων Παθήσεων (το μετέπειτα ΚΑΦΚΑ). Αυτός ως προβεβλημένο στέλεχος του Υπουργείου θα συντόνιζε τις απαιτούμενες ενέργειες και θα παρακολουθούσε την όλη πορεία του, όπως και το έκανε με ενδιαφέρον ανύστακτο. Και το μεν ΚΑΠΗ -συνεργούντος ιδιαίτερα του προϊσταμένου του Δήμου, Γεωργίου Παπαϊωάννου- ιδρύθηκε σε χρόνο απίστευτα σύντομο και πρώτο στη Δυτική Ελλάδα, το δε Θ.Χ.Π. πέρασε μέχρι να ιδρυθή διά ΦΕΚ ανυπολόγιστες δυσκολίες, επειδή πανίσχυρος Υπουργός της τότε Κυβέρνησης το καθήλωσε, προκειμένου να το ιδρύσει στη γειτονική μας εκλογική του περιφέρεια. Ο Τάκης επέμενε και τότε ακόμα, που φαινόταν πως όλα είχαν χαθή, και κατόρθωσε τελικώς το ακατόρθωτο.
Δεν θα ήταν υπερβολή να ομολογήσω πως εγώ τουλάχιστον δεν γνώρισα εκείνα τα χρόνια άλλον συμπατριώτη μας που να αγωνίστηκε με τόσο πάθος για το κοινό καλό.
Θα τον θυμάμαι πάντα με συγκίνηση, ευγνωμοσύνη και αγάπη, τώρα που ο σκληρός λόγος «ου παντός πλειν εις Κόρινθον» -που πολύ τον πλήγωσε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του- δεν έχει πλέον γι’ αυτόν καμμία ισχύ.
Και θα συνεχίζω να τον συναντώ -για όσο θέλει ακόμα ο Θεός- στα αγαπημένα πρόσωπα της αφοσιωμένης συζύγου του, Γεωργίας, και των παιδιών του, που με χαρά μαθαίνω ότι περπατάνε στα αχνάρια του…

Νικόλας Χαρ. Τέλωνας
Καταρράκτης Άρτης
Αύγουστος 2020