Το ημερολόγιο ενός ανέργου

Το ημερολόγιο ενός ανέργου

Δευτέρα : Η μέρα που δε θα ‘θελε ποτέ να έρθει δυστυχώς έφτασε…μετά από διαδοχικές περικοπές στο μισθό του, η στιγμή της απόλυσης τον έκανε πρώτα φορά να νιώσει ανίσχυρος. Συναισθήματα τον κατακλύζουν κι είναι όλα διαφορετικά. Την παρατεταμένη αγωνία που βίωνε πάνω από ένα χρόνο ακούγοντας τους ψιθύρους που διέδιδαν ότι θα γίνουν απολύσεις, διαδέχθηκε η απόγνωση στο άκουσμα της είδησης ότι ανήκε στη λίστα των απολυμένων. Οι ελπίδες του , προς στιγμή, αναπτερώθηκαν όταν του ανακοίνωσαν ότι μπορούν να τον ξαναπροσλάβουν με την προϋπόθεση να αποδεχτεί κατακόρυφη μείωση του μισθού. Αυτό δε γίνεται. Τα παιδιά σπουδάζουν , το δάνειο τρέχει, ο νέος μισθός δε μπορεί να του καλύψει ούτε το 1/3 των αναγκών του. Αποδέχεται , τελικά, την απόλυση.
Τρίτη : Όχι, δε μπορεί να είναι αλήθεια. Τόσα χρόνια δουλεύει εκεί, ξυπνά από τα χαράματα και επιστρέφει στο σπίτι το σούρουπο. Πέρα από το μισθό του δε διεκδίκησε ποτέ τίποτε άλλο. Δεν υπήρξε απαιτητικός εργαζόμενος, δεν αξίωνε πολυτέλειες, ασχολιόταν με το καθήκον που του αναλογούσε και σαν πιστός σκύλος αδιαμαρτύρητα έφερνε σε πέρας την εργασία του. Δε μπορεί να καταλάβει. Η εταιρεία πηγαίνει καλά. Γιατί έπρεπε να απολυθούν τόσοι άνθρωποι ; Στη σκέψη αυτή του ήρθαν στο μυαλό τα λόγια κάποιου πως με την κρίση, ικανοποιείται το πάγιο αίτημα των εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την υπογραφή ατομικών. Με άλλα λόγια ο εργαζόμενος γίνεται άθυρμα στα χέρια του αφεντικού…και ο ίδιος γίνεται πια άθυρμα στα χέρια των κακών οικονομικών συγκυριών και πολιτικών αποφάσεων.
Τετάρτη : Τρέχει από ‘δω τρέχει από ‘κει. Ζητά δουλειά, αναθέτει σε δικούς να βρίσκονται σε επαγρύπνηση αν μάθουν κάτι, αφήνει βιογραφικά, χρησιμοποιεί ονόματα τοπικών αρχόντων,βουλευτών,παραγόντων μα τίποτα δεν πιάνει. Η απάντηση είναι απογοητευτική : δεν υπάρχουν δουλειές. Κάποιοι πάλι όταν ακούνε την ηλικία του,κλείνουν αμέσως το τηλέφωνο.
Πέμπτη : Οι μέρες μοιάζουν να κυλούν πολύ γρήγορα,πιο γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Οι υποχρεώσεις γίνονται ασφυκτικές και πρέπει να εκπληρωθούν. Οι αποταμιεύσεις μιας ζωής εξανεμίζονται μέσα σε λίγους μήνες. Βοηθούν κι οι παππούδες με τη σύνταξη και κάτι δανεικά από γνωστούς και φίλους καλύπτουν τρύπες αλλά χωρίς νόημα αφού κάποιες άλλες ανοίγουν. Προσπαθεί να κόψει από παντού αλλά δε γίνεται. Να κόψει το φαγητό,να σταματήσει τις σπουδές των παιδιών,να πάψει να πληρώνει το δάνειο ; Όχι, δεν γίνονται, τα έξοδα τούτα δεν έχουν επιστροφή, άπαξ και δρομολογηθούν,οφείλεις να τα φέρεις πέρας μέχρι τέλους.
Παρασκευή : Τον τελευταίο καιρό δε νιώθει πολύ καλά. Περίεργες σκέψεις περνούν από το μυαλό του. Πολλές φορές σκέφτεται να δώσει τέλος στη ζωή του, να ξεμπερδεύει, να μη σκέφτεται,να μπορέσει επιτέλους να κοιμηθεί ήσυχα αφού τα βράδια του είναι πια εφιαλτικά. Σκέφτεται τα παιδιά του, τη γυναίκα του. Κι αν τολμήσει το απονενοημένο διάβημα,θα κληροδοτήσει απλά τα χρέη στα παιδιά του. Με το δικό του τέλος , τίποτε δε θα τελειώσει. Βλέπει πια ολοκάθαρα ότι αυτός, η οικογένειά του και όλοι γύρω έχουν τυλιχτεί στον ιστό της αράχνης καταδικασμένοι να σηκώνουν το σταυρό του μαρτυρίου πληρώνοντας αμαρτίες ξένες. Ναι,είμαστε ΟΛΟΙ καταδικασμένοι συνειδητοποιεί.
Σάββατο : Η ζωή είναι όμορφη δίχως άλλο. Το ξέρει,το νιώθει κι αυτή σκέψη ζωοδοτεί το μυαλό του. «Όσα έρθουν κι όσα πάνε» σκέφτεται. Ας του πάρει η τράπεζα το σπίτι, ας σταματήσουν τα παιδιά τις σπουδές και ας εγκαταλείψουν δια παντός την πόλη επιστρέφοντας στο χωριό, κάνοντας μια νέα αρχή. Είναι δουλευταράς και γνωρίζει καλά τις αγροτικές δουλειές μιας και έτσι μεγάλωσε.
Κυριακή : Παρήγορες οι σκέψεις του για επιστροφή στο χωριό. Η νοσταλγία όμως και οι γλυκιές αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων τον παρέσυραν εξοστρακίζοντας τη λογική του. Ξέρει ότι η ζωή είναι αδυσώπητη και προχωρά πάντα μπροστά. Κι αν βρει καταφύγιο στο μέρος που τον άντρεψε και του πρόσφερε αξέχαστα παιδικά χρόνια, τα προβλήματα δε θα εκλείψουν. Απεναντίας εκεί θα προκύψουν άλλα. Η ελληνική επαρχία δεν είναι αυτή που ήταν, τα χωριά ερήμωσαν, τα παιδιά δε μεγαλώνουν πια εκεί αφού δεν υπάρχουν ούτε καν τα αυτονόητα , ούτε σχολεία ούτε παιδικές χαρές ούτε καν άλλα παιδιά. Το σχέδιο για επιστροφή στο χωριό ναυαγεί. Μα η οργή, ο θυμός, η απελπισία, το αίσθημα της αδικίας κυριεύουν το κορμί του,ατσαλώνουν τα νεύρα του και του δίνουν δύναμη να συνεχίσει. Θα παλέψει μαζί τους άλλους τους απελπισμένους, θα ενώσει τη φωνή του με τις άλλες γνήσιες φωνές και θα αρχίζει να φωνάζει μέχρι να κλείσει η φωνή του, ίσως πάλι πάρει μια πέτρα και πετροβολήσει, ίσως χρειαστεί να παλέψει σώμα με σώμα,. Θα το παλέψει σκέφτεται όπως και να’χει….

Παναγιώτα Ντέκα
Φιλόλογος