Το δικό μου Αιτωλικό.

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου.
Το δικό μου Αιτωλικό δεν βρέθηκε εύκολα, μιας και οδηγώντας για πρώτη φορά και με τις απλές οδηγίες ενός κοινού νου βρέθηκα κάπου μεταξύ πινακίδων προς Αστακό και Αγρινίου. Έτσι η πρώτη μου αγωνία παρ΄ό,τι είχα ενημερωθεί για το απίστευτο αυτό μέρος, ήταν να το αναζητήσω αρκετή ώρα μέχρι να φτάσω να περνώ τα γεφυράκια του μέσα σε μια λιμνοθάλασσα που πάντοτε, ανάλογα με την εποχή άλλαζε το πρόσωπο και το ύφος της. Το δικό μου Αιτωλικό αν και το ίδιο φυσάει με ηρωικούς ανέμους μου γνώρισε και έφερε δίπλα μου εμπνευσμένους και εξαιρετικούς ανθρώπους, τον Σπύρο, τον Κώστα, τον Γιώργο, την Ειρήνη, τη Ζωή, τη Δήμητρα, το Μιχάλη, τη Φωτεινή, που μάχονται με το τώρα και όχι μόνο και τις τωρινές καταιγίδες και ανέμους αλλά και γι΄αυτό το λόγο το Αιτωλικό είναι πανέμορφο, γεμάτο ζωή και παλμό.
Ένα μεγάλο θαύμα σ΄έναν τόσο μικρό τόπο που κυκλοφορεί ακόμη με την παρουσία των απόντων. Οι γεμάτες μυστήριο εκκλησίες και οι πρόθυμοι κάτοικοι και ο πάτερ για τις ξεναγήσεις, ο τάφος της κυρά Βασιλικής, η παρουσία του Καραϊσκάκη που ξεκινώντας από τη δική μου πατρίδα, την ορεινή Άρτα βρέθηκε εκεί από τα πάθη των Ελλήνων που είναι ακόμα εμφανή και ανεξίτηλα σε κάθε πέτρα, σε κάθε καμάρα των γεφυριών, στα χαρακτικά της μεγάλης Βάσω Κατράκη και το μοναδικό μουσείο χαρακτικής που βλέπει προς τη λιμνοθάλασσα. Ο Μιχάλης που συνεχίζει να πολεμά με τον πολιτισμό και την αισθητική, οι δάσκαλοι που πολεμούν για την παιδεία, οι γυναίκες και όχι μόνο για την παράδοση, ο Σπύρος για την ελεύθερη φωνή, τα παιδιά για το μέλλον και μεις καμιά φορά σαστισμένοι στα αβαθή νερά της λιμνοθάλασσας που δεν μας έδιωξε ακόμη γιατί έχει τελικά μεγάλο βάθος, πλούσιο βυθό, πολλές πτήσεις και θησαυρούς.
Το δικό μου Αιτωλικό βρέθηκε μέσα σε μια κουζίνα σχολική, στη γωνία να περιμένει σταθερό και κραυγαλέο με τη δική του άγνωστη φωνή, διπλωμένο τακτικά : «Τα Νέα του Αιτωλικού». Μια δυνατή φωνή που σπάνια επιβιώνει και λειτουργεί σε μέρες δύσκαμπτες και επίπεδες, δύσκολα βρίσκει τους αποδέκτες και τα σωστά αυτιά και ακόμη δυσκολότερα την ποιητική γλώσσα στην πρώτη σελίδα να κυριαρχεί και να προκαλεί με την τρυφερή της επανάσταση μιας και η γλώσσα είναι το μήνυμα, είναι τα όρια του κόσμου μας, είναι ο ίδιος ο κόσμος μας. Μια τρυφερότητα και ένας ταυτόχρονος λυγμός, μια επίθεση στη μοναξιά και την αδιαφορία, μια λατρεία στη νερένια πόλη, ένας αγώνας επιβίωσης των δυνατών συναισθημάτων και της υπόγειας ζωής που λανθάνει αλλά ζει και εκπέμπει.
Το δικό μου Αιτωλικό έχει ακόμη κι άλλους δρόμους και αποστολές που θα φέρει το μέλλον στις άγνωστες διαδρομές μας, έχει την απίστευτη ευλυγισία των παραλιακών φοινίκων, το φως στα γαλαζοπράσινα παιχνίδια της λιμνοθάλασσας, την γλυκύτητα των παιδικών φωνών, την σοφία των παλιών σπιτιών γεμάτων ψιθύρων, την υπομονή των γυναικών που κάθονται έξω και φτιάχνουν τις γλάστρες τους με τους τεράστιους ιβίσκους και τους βασιλικούς. Το θαύμα μιας Ελλάδας που από θαύμα επιβιώνει.