Ο νυν, ο τέως, ο αιώνιος μνηστήρας και ο υπόλοιπος θίασος

Στην ελληνική πολιτική σκηνή από καταβολής ελληνικού κράτους κυριαρχούν συγκεκριμένες πολιτικές φιγούρες – καρικατούρες που διαφεντεύουν ετούτον εδώ τον άμοιρο τόπο. Ο ρόλος τους θολός λόγω των αποτελεσμάτων που παράγουν οι πράξεις τους μα και ξεκάθαρος συνάμα εξαιτίας των στόχων τους.
Καθένας απ’ αυτούς μετά πίστεως και γνώσεως αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας ένα ρόλο, εκείνον που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του.
Πρώτα πρώτα υπάρχει ο νυν δηλαδή αυτός που διαφεντεύει το παρόν. Η εξουσία του είναι εδραιωμένη. Η χρόνια παραμονή στην εξουσία του πρόσφερε αφειδώλευτα ακλόνητη αυτοπεποίθηση που ενίοτε μπορεί να αγγίξει τα όρια της αλαζονείας. Οι πρώτοι έχουν συνήθως ικανότητες που ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους και συνήθως μένουν στηνιστορία ως λαοφιλείς ηγέτες και για κάποιους ως επαγγελματίες λαοπλάνοι. Μέσα σ’ αυτήν την ατέρμονη παραμονή στην εξουσία οι μηχανισμοί που λειτουργούν συντηρώντας την εξουσία του μπορεί να σκουριάσουν αλλά το λάδι θα αποκαταστήσει τη φθορά. Ο νυν αν μη τι άλλο είναι ικανός. Τα γρανάζια όμως που δουλεύουν για χάρη του υφαίνουν το δίκτυ ενός ιστού που ο ίδιος ίσως να μην έχει συνειδητοποιήσει.
Και καθώς με τα χρόνια εδραιώνεται η εξουσία οι εχθροί αυξάνονται και πληθύνονται. Εχθροί που ονειρεύονται να γίνουν αυτός. Εχθροί που νυχθημερόν απεργάζονται πυρετωδώς την πτώση του. Εχθροί που είτε υπήρξαν  τέως κάτοχοι της εξουσίας είτε αιώνιοι μνηστήρες της.
Ο τέως είναι εμμονικός, Πρέπει μα εξαφανίσει από προσώπου γης τον νυν. Γι’ αυτό θα κάνει τα πάντα. Θα συμμαχήσει ακόμα και με το διάβολο. Αρκεί ο νυν να εκλείψει δια παντός από την πολιτική σκηνή. Ο αιώνιος μνηστήρας πάλι ονειρεύεται κι αυτός την κατάκτηση της κορυφής γι’ αυτό και προσπαθεί επανειλημμένα και αποτυχημένα να τη φτάσει.
Μπορούν όμως αυτοί οι τρεις να έχουν κάτι κοινό; Η καθημερινότητα λοιπόν μας δείχνει κάτι που επιμελώς αγνοούμε. Ο νυν, ο τέως και ο αιώνιος μνηστήρας δεν είναι οι κακοί της υπόθεσης. Αντίθετα πρόκειται είτε για άτομα με ικανότητες και ευφυΐα, είτε για προσωπικότητες με ήθος και είτε για ρομαντικούς μνηστήρες της εξουσίας που την αντιμετωπίζουν ως μέσο εκπλήρωσης του κοινού καλού. Ωστόσο, είναι ο υπόλοιπος θίασος που υποβάλλει σ’ αυτούς τις φιλοδοξίες του  χρησιμοποιώντας άλλοτε την ικανότητα άλλοτε την εξυπνάδα και άλλοτε την εντιμότητά τους.
Κι όπως ο θίασος του τσίρκου βρίθει χαρακτήρων έτσι και ο πολιτικός θίασος αποτελείται από διάφορες προσωπικότητες – καρικατούρες. Πρώτοι και καλύτεροι οι παλιάτσοι , το δεξί χέρι των ηγετών. Ως εκ γενετής υποκριτές φροντίζουν να προσκολλώνται σαν βδέλλες στους εκάστοτε πρώτους και με ατελείωτες δόσεις κολακείας φροντίζουν να είναι πάντα οι πιο ευνοημένοι. Αναλαμβάνουν μάλιστα και τις δημόσιες σχέσεις των αφεντικών τους. Επί χρόνια φροντίζουν σαν βασιλικοί αυλοκόλακες να περιστοιχίζουν «προστατευτικά» τα αφεντικά τους αλλά στην πραγματικότητα επιχειρούν να βολέψουν τους εμετικούς εαυτούληδες τους.
Είναι κι σαλτιμπάγκοι με τη σειρά τους μέρος αυτού του θιάσου οι οποίοι  αρέσκονται στις κωλοτούμπες. Η αλλαγή πλεύσης είναι η δεύτερη φύση τους αφού ταξιδεύουν όπου ο άνεμος είναι πιο ευνοϊκός. Οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής αποτελούν κλασική περίπτωση τυχοδιώκτη που μπορεί να ξεπουλήσει ακόμα και την μάνα του προκειμένου να ικανοποιήσει τις ακόρεστες ορέξεις τους. Κι
ύστερα είναι και οι θηριοδαμαστές με άλλα λόγια οι μπράβοι της πολιτικής, αυτοί που φροντίζουν με εκβιασμούς και τραμπουκισμούς να επιβάλλουν αυτό που δε μπορούν να πετύχουν τα λόγια.
Με λίγα λόγια λοιπόν οι μπροστάρηδες είναι συνήθως ικανότατοι άνθρωποι οι οποίοι αποτελούν την ασπίδα για την είσοδο στην πολιτική των ανίκανων που μοναδικό τους σκοπός είναι η εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Απλά χρειάζονται πάντα μια όμορφη βιτρίνα. Μια βιτρίνα που θα αντανακλά καλοσύνη, εντιμότητα, ικανότητες και όχι τη δική τους σαπίλα. Η ιστορία άλλωστε παγκόσμια, εθνική και τοπική απέδειξε και αποδεικνύει καθημερινά ότι η υπονόμευση της εξουσίας ενός σημαντικού προσώπου και η αποκαθήλωσή του γίνεται σχεδόν πάντα από τους δικούς του ανθρώπους. Εξ οικείων λοιπόν τα βέλη.
Επομένως μεγάλη ευθύνη βαραίνει τους πρώτους, τους αρχηγούς, τους μπροστάρηδες που επιτρέπουν στα ερπετά της κοινωνίας να ανελίσσονται σε τόσο καίριες θέσεις και να εκμεταλλεύονται την ανοχή τους με στόχο είτε  την ικανοποίηση προσωπικών στόχων είτε τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος είτε την ικανοποίηση κατώτερων αρρωστημένων ενστίκτων.
Τι πταίει λοιπόν; Εμείς οι ίδιοι που δε θέλουμε να δούμε την αλήθεια όπως έχει αλλά κρυβόμαστε πίσω από την αδυναμία να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί και μας υποδεικνύει ότι θα πρέπει να κάνουμε εμείς το ξεκαθάρισμα της κοπριάς γιατί ο πρώτος είτε δε μπορεί είτε δε θέλει είτε γιατί είναι πια αργά
Παναγιώτα Ντέκα
Φιλόλογος
giotadek@hotmail.com
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση 169 – 5/5/2014