Η «καρεκλομανία» και μια αληθινή παραδοχή

Του Θωμά Τζουβάρα
Γίνονται πραγματάκια αυτές τις μέρες στην πολιτική σκηνή. Οι ΑΝ.ΕΛΛ. έφυγαν από την κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή προκειμένου να επιβιώσει η παρούσα κυβέρνηση ενώ πιέζουν και τα χρονικά περιθώρια λόγω της Συμφωνίας των Πρεσπών. Παράλληλα υπάρχει έντονη μεταγραφολογία με άκρως ποδοσφαιρικούς όρους. Διότι δεν ήρθαν μόνο ο Σολδάνο (Ολυμπιακός) και ο Κρίστιτσιτς (ΑΕΚ) ούτε αποχώρησε μόνο ο Πρίγιοβιτς (ΠΑΟΚ) .
Το 1965 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και κάποιοι βουλευτές αποχώρησαν από την Ένωση Κέντρου και χαρακτηρίστηκαν «αποστάτες» (κυρίως από τον πολιτικό αντίπαλο Α. Παπανδρέου). Αυτή η κίνηση έκανε τεράστια εντύπωση στην κοινή γνώμη. Έκτοτε και μέχρι την εποχή των μνημονίων συνέβησαν ελάχιστες μεταγραφές. Από την εποχή του μνημονίου και έπειτα έχουν γίνει πάρα πολλές αλλαγές. Και το πλέον εξοργιστικό είναι ότι βλέπεις ανθρώπους να φεύγουν από τα μικρά κόμματα για να πάνε στα μεγάλα επειδή τους τάζουν … υπουργεία και καλές θέσεις μέσα στο κόμμα. Και μάλιστα πολλοί από τους συγκεκριμένους «έκραζαν » τα κόμματα και τους πολιτικούς των κομμάτων. Και σε αυτό δεν εξαιρείται κανένα κόμμα. Θα ήθελα να αποφύγω να μιλήσω για συγκεκριμένα πρόσωπα. Όλοι τους ξέρουμε όλους ή τους περισσότερους.
Αυτές τις μέρες βλέπουμε βουλευτές-υπουργούς των ΑΝ.ΕΛΛ. να μην παραιτούνται από την θέση τους και να εξακολουθούν να στηρίζουν την κυβέρνηση παρά την μία από τις βασικές αρχές που είχε το κόμμα τους για την Μακεδονία. Αυτή η ενέργεια εξηγείται ως «βελούδινο διαζύγιο» από την αντιπολίτευση και κατηγορεί τους Τσίπρα- Καμμένο για «υπόγεια συμφωνία» που βολεύει και τους δύο. Εγώ πάλι το βλέπω ως εξυπηρέτηση του προσωπικού συμφέροντος του κάθε πολιτικού όπως και παλαιότερα. Βλέπετε τα προνόμια και οι παροχές είναι πολλές και οι ευκαιρίες δεν χάνονται. Είναι ενδεικτικό ότι όλοι μένουν στα υπουργεία τους ενώ εξασφάλισαν και θέση στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές. Αντίστοιχες τακτικές ακολούθησε και η προηγούμενη κυβέρνηση στο μπρα ντε-φερ για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Φταίνε όμως μόνο οι βουλευτές;
Και όμως όσο απίστευτο και αν φανεί δεν φταίνε μόνο αυτοί που τα προσπαθούν να μείνουν στα έδρανα και να αλλάζουν τα κόμματα σαν τα πουκάμισα. Έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης !! Και εξηγούμαι. Παλαιότερα όταν υπήρχε ισχυρή κομματική βάση και συσπείρωση (του κόσμου) στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις δεν υπήρχαν τόσες μεταγραφές. Διότι οι βουλευτές όπως και οι πολίτες είτε είχαν ισχυρά ιδεολογικά ερείσματα είτε προσωπολατρεία σε έναν ηγέτη. Σήμερα αυτά δεν υπάρχουν. Σήμερα οι βουλευτές με την πρώτη ευκαιρία αλλάζουν τα κόμματα με κύρια κατεύθυνση από τα μικρά στα μεγάλα με πολλούς από αυτούς να γλύφουν εκεί που έφτυναν. Την θέση της ιδεολογίας πήρε το κέρδος. Τι σας θυμίζει αυτό; Το εκλογικό μας σώμα. Οι περισσότεροι σήμερα για πολλούς λόγους δεν διατηρούν την ψήφο τους και αλλάζουν κόμματα. Αυτό είναι κακό ; Όχι. Αλλά έχει και τις συνέπειες του. Άλλωστε το κλισέ : «είμαστε οι πολιτικοί που εκλέγουμε» το πιστεύω ακράδαντα. Πάντως το παράδειγμα προς μίμηση είναι εκείνοι που παραιτούνται από βουλευτές είτε μένουν ανεξάρτητοι και μετά τερματίζουν την πολιτική ή ιδρύουν δικό τους κόμμα.
ΥΓ Εξαιρώ ως ένα σημείο αυτούς που πάνε από ένα κόμμα σε ένα άλλο ενώ δεν έχουν κράξει με βαρείς χαρακτηρισμούς το κόμμα και τον αρχηγό που πάνε (πράγμα σπάνιο)