Δύο λόγια για τον Αλέξη

Του Θωμά Τζουβάρα.

Με αφορμή την συμπλήρωση 10 χρόνων από την τραγική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου καλό είναι να αναφερθούν κάποια πράγματα τα οποία ενδεχομένως είναι «κλισέ» ή χιλιοειπωμένα. Παραμένουν, ωστόσο επίκαιρα και ουσιαστικά καθώς στην Ελλάδα του 2018 αλλά και παλαιότερα η αστυνόμευση τείνει να γίνεται αστυνομοκρατία ειδικά στις μεγάλες πόλεις. Η ουσία της συζήτησης είναι ότι ένα νεαρό παιδί, που είναι ακόμα μαθητής δολοφονείται από ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας. Όποια και να είναι η εκδοχή, είτε πέθανε αναίτια ο Αλέξανδρος είτε προκάλεσε μαζί με την παρέα του τον φρουρό (άποψη που ενίσχυσε λίγα χρόνια πριν ο φίλος του Αλέξανδρου Νίκος Ρομανός) είναι μία δολοφονία που όπως είχε πει και ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας «αποτελεί τραύμα για το κράτος δικαίου .
Σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται αστυνομικός να τραβήξει την σκανδάλη και να σκοτώσει άνθρωπο εκτός και αν προηγηθεί πυροβολισμός ή σωματική επίθεση κατά του αστυνομικού. Δεν αφαιρείς έτσι εύκολα μία ανθρώπινη ζωή γιατί ακριβώς πρόκειται για ανθρώπινη ζωή! Δεν γίνεται σε μία αντιπαράθεση ή μια ειρηνική διαδήλωση να δρουν αμέσως οι δυνάμεις καταστολής. Βέβαια και αυτοί εκτελούν εντολές των ανωτέρων τους, κάτι που αποτελεί άλλη μεγάλη κουβέντα . Ούτε όταν ένας άνθρωπος έρχεται σε αντιπαράθεση με έναν αστυνομικό πρέπει ο δεύτερος να χρησιμοποιεί τον οπλισμό του εναντίον του. Αυτό είναι απλά ανεπίτρεπτο. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του αστυνομικού, και δυστυχώς είναι αρκετοί αυτοί που λειτουργούν έτσι. Οι ψυχολογικά διαταραγμένοι είναι απόλυτα φυσιολογικό ότι δεν πρέπει να είναι οπλισμένοι και εδικά σε σώματα ασφαλείας. Δεν τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν και αστυνομικοί που τηρούν τα καθήκοντα τους όπως πρέπει : δηλαδή την ασφάλεια των πολιτών , και την αστυνόμευση. Ευτυχώς, πλέον για να μπεις στην αστυνομία πρέπει να δώσεις ψυχομετρικά τεστ. Αυτό είναι μια καλή αρχή για να εξαλειφθούν τα «αρνητικά στοιχεία» της αστυνομίας.
Από την άλλη πλευρά τα όσα γίνονται κάθε χρόνο τέτοια μέρα κάθε άλλο παρά τιμούν την μνήμη του άτυχου αγοριού. Σκηνές απείρου κάλους συμβαίνουν κάθε χρόνο όπου αντι-εξουσιαστές κατεβαίνουν στους δρόμους για να «παίξουν ξύλο» με τα ΜΑΤ «τιμώντας» τον Αλέξανδρο. Αυτά βεβηλώνουν την μνήμη του, αυτό άλλωστε λέει και η ίδια η μητέρα του, Τζίνα Τσαλικιάν «ο Αλέξανδρος ήταν ένα καλοκάγαθο παιδί και δυστυχώς όπως αποδείχθηκε πολύ αθώος. Αν ζούσε το παιδί μου τα επεισόδια θα τα αποδοκίμαζε. Δεν θα ήθελε να συνδεθεί το όνομά του με βιαιοπραγίες και καταστροφές. Σπιλώνουν με τη συμπεριφορά τους τη μνήμη του Αλέξανδρου και θίγουν την τιμή και την υπόληψη της οικογένειάς μου.» Αυτό για μια γυναίκα που δυστυχώς δεν την αφήνουν στην ηρεμία της να πενθίσει τον εκλιπόντα γιο της.
Όλα αυτά μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο κάθε νεκρός πρέπει να τιμάται όπως του αρμόζει, να αποδίδεται δικαιοσύνη (διότι στην συγκεκριμένη περίπτωση αποδόθηκε εν μέρει καθώς στα τηλεοπτικά πάνελ ακούστηκαν απίστευτες προσβολές για τον Αλέξανδρο) και να υπερβάλουμε με το παραμικρό. Βέβαια αυτοί που υπερβάλουν πάντα θα υπάρχουν. Καλό θα ήταν όμως να χαλιναγωγούνται οι υπερβολές τους.