Connect with us

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ

Για να σινε-θυμούνται οι παλιοί… και να σινε-μαθαίνουν οι νεότεροι…

Δημοσιεύτηκε

στις

440

Με αφορμή τη μαγεία της έβδομης τέχνης, και με στήριγμα προσωπικά βιώματα και αναμνήσεις των πρεσβύτερων, ας κάνουμε μια μικρή αναδρομή για τη θέση του  κινηματογράφου στην μικρή μας πόλη κι ας φτάσουμε στις μέρες μας, για να δούμε την προσπάθεια «αναγέννησής» του.
Στην αρχή
Ο πρώτος κινηματογράφος λειτούργησε στην Αμφιλοχία το 1949, στον αύλιο χώρο του καφενείου Γεωργίου Γερομήτσου γνωστού με το παρωνύμιο ”Καπακλής”. Ιδιοκτήτης ήταν ο Χριστόφορος Μαρέτας, γιαννιώτης στην καταγωγή και είχε σχέση με το θέατρο. Επειδή ο κόσμος αγκάλιασε με θέρμη τη μεγάλη οθόνη, ο ίδιος αποφάσισε να μείνει στην Αμφιλοχία. Για το λόγο αυτό ενοικίασε ένα μεγάλο κτήριο ιδιοκτησίας  Δημητρίου Μπαρλά, (σημερινό super market ΝΟΥΤΣΙΟΣ,) και συνέχισε σε αυτή τη θέση με τον κινηματογράφο έχοντας την επωνυμία «ΤΙΤΑΝ». Το 1952 άνοιξε και δεύτερος κινηματογράφος με ιδιοκτήτη τον Κωνσταντίνο Χρήστου Στάμο στο ιδιόκτητο κτίριό του, (στη θέση όπου σήμερα βρίσκεται το ψητοπωλείο και το διπλανό ακριβώς κατάστημα καλλυντικών). Δεν υπήρχε όμως η δυνατότητα να διατηρηθούν και οι δυο κινηματογράφοι, οπότε ο Μαρέτας αναγκάστηκε να κλείσει τον δικό του και να εργαστεί στον κινηματογράφο του Στάμου. Όμως, ούτε και η επιχείρηση του Στάμου προχώρησε, ο Μαρέτας επαναλειτούργησε τον δικό του «ΤΙΤΑΝ» μέχρι και τη συνταξιοδότησή του.
Ο χώρος αποτελούνταν από ξύλινες καρέκλες και είχε χωρητικότητα σχεδόν εκατό θέσεων αν και στις μέρες των επιτυχημένων προβολών, πολλοί προτιμούσαν αναγκαστικά  να παρακολουθήσουν όρθιοι,  μιας και δεν υπήρχαν ‘ούτε κατά διάνοιαν’  θέσεις. Η διαφήμιση  των ταινιών γινόταν: με αφίσες στην είσοδο του κινηματογράφου, στο κεντρικό ταμπλό που ήταν μόνιμα σε γωνιακό πεζοδρόμιο επί της εθνικής οδού, αλλά και με την ένδειξη «ΠΡΟΣΕΧΩΣ» στο πανί  πριν αρχίσει η προβολή των ταινιών όπως και σήμερα.
Η χρυσή εποχή του κινηματογράφου
Προβάλλονταν ασπρόμαυρες ελληνικές και ξένες ταινίες –κυρίως αμερικάνικες-και μετά το 1960 έγχρωμες. Οι παλιοί σίγουρα θυμούνται τις βουκολικές ταινίες «Ο Αγαπητικός της βοσκοπούλας», « η Γκόλφω», «Η Αστέρω», «η Κρυστάλλω», τις ταινίες με θέμα την κατοχή και αργότερα τις εμπορικές ταινίες της Φίνος Φίλμ όπως «Η Αλίκη στο Ναυτικό», που  όπως μαθαίνουμε έκανε στην πόλη μας τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία. Προβάλλονταν επιπλέον δράματα με τους Γ.Φούντα, Ξανθόπουλο (το παιδί του λαού), Μάρθα Βούρτση, Καρέζη αλλά και κωμωδίες με τον Θ.Βέγγο, ταινίες καράτε ( Μπρους Λι )και τα αγαπημένα Γουέστερν. Οι αμερικάνικες ταινίες ήταν συνήθως αστυνομικές ή ακατάλληλες «δια ανηλίκους» και προβάλλονταν τις τελευταίες  απογευματινές ώρες από Δευτέρα έως Πέμπτη. Οι ταινίες όμως  δεν προβάλλονταν ταυτόχρονα με την πρωτεύουσα αλλά οι θεατές είχαν την «τύχη» να τις δουν μετά από μήνες η ακόμη και ένα χρόνο από την πρώτη επίσημη προβολή τους.
Μουσική επαφή
Το ‘ντύσιμο’ των ταινιών από μουσικές, έφερνε συχνά το κοινό σε επαφή όχι μόνο με τους ηθοποιούς αλλά και  με τις μελωδίες των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Τσιτσάνη, Χιώτη. Έτσι μάθαιναν όλοι και  σιγοψιθύριζαν μελωδίες τους.
Εικόνες
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από την υπέροχη εκείνη εποχή; Καταρχάς, ο κινηματογράφος αποτελούσε σε μεγάλο βαθμό την οικογενειακή έξοδο κυρίως του σαββατοκύριακου. Ακολουθούσε ή προηγούνταν της «βόλτας» στον κεντρικό δρόμο της αγοράς. Πολλές φορές ο κόσμος έκανε περίπατο περιμένοντας να τελειώσει ένα έργο και να βρει θέση στην επόμενη προβολή της ταινίας. Μετά το πασατέμπο στο σινεμά, ένα κανταΐφι, μία πάστα, ένα κωκ ή έστω ένα παγωτό και η κυριακάτικη έξοδος τελείωνε με τον καλύτερο
τρόπο. Άρτος και θεάματα…
Χαρακτηριστικοί τύποι θεατών που ‘ενοχλούσαν’ ήταν ο ψηλέας μπροστά και η κυρία με το φουσκωτό χτένισμα, τα φωναχτά ενοχλητικά σχόλια αλλά ιδιαίτερη  ήταν η φράση: «Ησυχία! αρχίζει ο σινεμάς!».
Οι μαθητές
Όσον αφορά τη μαθητιώσα νεολαία, αυτή επισκεπτόταν τον κινηματογράφο τις Κυριακές το πρωί ,μετά από την εκκλησία, όπου παρακολουθούσε κυρίως κωμωδίες όπως «Χοντρός και λιγνός», γουέστερν και ταινίες με τον Θ.Βέγγο. Το Πάχα όλοι οι μαθητές με τη συνοδεία των δασκάλων τους, παρακολουθούσαν τα «Πάθη του Χριστού» και τα περισσότερα παιδιά έβγαιναν συγκινημένα από την αίθουσα. Οι έφηβοι μαθητές απαγορευόταν να δουν ταινίες ακατάλληλου περιεχομένου κι όποιος παραβίαζε αυτόν τον κανόνα και τύχαινε να πέσει θύμα κάποιου καθηγητή, η ποινή ήταν η αποβολή.
Ένα ευτράπελο
Το ευτράπελο γεγονός στον συγκεκριμένο κινηματογράφο, ήταν, ότι κάθε φορά που προβαλλόταν μια κινηματογραφική επιτυχία και υπήρχε κοσμοσυρροή, οι θεατές από την ανυπομονησία τους, έσπαζαν το τζάμι του κισσέ των εισιτηρίων. Έτσι ο ιδιοκτήτης, εκνευρισμένος, κάθε φορά αναγκαζόταν να αποκαταστήσει τη ζημιά. Τόσο θερμή λοιπόν ήταν η συμμετοχή του κόσμου στον τόπο μας, πριν κάνει την εμφάνισή της η τηλεόραση.
Η μετακόμιση
Το 1975 ο κινηματογράφος μεταφέρεται σε μεγαλύτερο κτίριο, στην ιδιοκτησία των αδερφών Αλεξανδρή (απέναντι από τη σημερινή παιδική χαρά), όπου τη σκυτάλη αργότερα την πήραν άλλοι δυο επιχειρηματίες. Στην αρχή, λειτούργησε υπό τη διεύθυνση του Γεωργίου Αρβανιτόπουλου, που είχε έρθει από την Αίγυπτο, και κατόπιν κάποιου ”Ρετζέπη” απο την περιοχή της Τριχωνίδος.
Η καινούρια αίθουσα προσέφερε περισσότερες ανέσεις, καθώς είχε εξώστη, η χωρητικότητά του σαφώς ήταν μεγαλύτερη και επιπλέον τα καθίσματα ήταν πιο αναπαυτικά. Τις Κυριακές, οι προβολές έφταναν τις τρείς κατά τις απογευματινές ώρες και τα καλοκαίρια ο κινηματογράφος λειτουργούσε μέχρι και τις 11 το βράδυ. Στα μισά της δεκαετίας του 80′ ο τελευταίος κατά σειρά ιδιοκτήτης Ῥετζέπης’ αποχωρεί λόγω της ενασχόλησής του με την αστρολογία, κι έτσι ο κινηματογράφος κλείνει οριστικά. Η δύση του κινηματογράφου βέβαια άρχισε νωρίτερα, κυρίως με την ανατολή της τηλεόρασης και το αποκορύφωμά της  τη συγκεκριμένη δεκαετία.
Σήμερα
Και φτάνουμε στο έτος 2007 και συγκεκριμένα στην προβολή της ταινίας «Αμελί», που έλαβε χώρα στην αίθουσα εκδηλώσεων του γυμνασίου, η οποία  έγινε από μια νέα ομάδα ατόμων που ενδιαφερόταν για την έβδομη τέχνη. Ήταν ένα νέο ξεκίνημα για την ‘ανάσταση’ του νεκρού κινηματογράφου στην πόλη. Η ονομασία της «Εναπομείναντες Χειμαζόμενοι» και σκοπός της  η προβολή κινηματογραφικών έργων απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου, όχι ξεκομμένα, αλλά πάντοτε σε άμεση συνάρτηση με προβλήματα και ερωτήματα της εποχής μας. Από το 2012  έγινε τμήμα του Πολιτιστικού Κέντρου και μετονομάστηκε σε Κινηματογραφική Λέσχη του Πολιτιστικού Κέντρου Αμφιλοχίας και μέχρι σήμερα πραγματοποιεί προβολές στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Δημαρχείου. Αργότερα, ακολούθησαν κινηματογραφικές προβολές από συλλόγους των γονέων και κηδεμόνων γυμνασίου-λυκείου και δημοτικού με αφορμή εθνικές επετείους, αλλά και προβολές παιδικών ταινιών τα σαββατοκύριακα.
Γιατί να μην δω μια ταινία σπίτι;
Το να βλέπει κανείς μια ταινία στο «πανί» κι όχι στο «γυαλί» είναι μια εμπειρία μοναδική. Θα συμφωνήσω απόλυτα με την εξής φράση που είδα γραμμένη κάπου: «όταν βλέπουμε μια ταινία του κινηματογράφου στην τηλεόραση, είναι σαν να βλέπουμε έναν μεγάλο πίνακα ζωγραφικής σε… γραμματόσημο». Μέσα στη σκοτεινή αίθουσα  ο θεατής ταυτίζεται με τον ηθοποιό και συμμετέχει σε κάποιο βαθμό. Αντίθετα, στην τηλεόραση ο τηλεθεατής παρακολουθώντας μια ταινία, λόγω της διαφορετικής ατμόσφαιρας – φώτα, μικρά παιδιά, φίλοι, τηλέφωνο – αφαιρείται. Η μαγεία της έβδομης τέχνης δεν συγκρίνεται και δεν αντικαθίσταται με τίποτα.

Υ.Σ. Ευχαριστώ  όλους τους πρεσβύτερους «σινεφίλ» για την πολύτιμη βοήθειά τους.

Λευκοθέα Κακαρούνα
φιλόλογος

Ακολουθήστε το e-maistros.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Continue Reading
Advertisement
Σχολιάστε

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

two × five =