ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ: Ένας Ευπατρίδης της Αιτωλοακαρνανίας έφυγε ξαφνικά!

Ο Ομότιμος καθηγητής Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων έφυγε από τη ζωή στις 11 Οκτωβρίου σε ηλικία 77 ετών. Ο θάνατός του γέμισε θλίψη τον κόσμο του και έκανε κατά πολύ φτωχότερη πολιτιστικά την Αιτωλοακαρνανία κατά γενική ομολογία. Γιατί; Αν ανατρέξουμε στη ζωή του θα το καταλάβουμε:
Γεννήθηκε στη Ντούτσαγα (συνοικία του Αγρινίου, όπως λέει στην ομώνυμη συλλογή διηγημάτων του) και εκεί ολοκληρώνει τις εγκύκλιες σπουδές του. Ακολουθούν η Θεολογική Σχολή που τον φέρνει πίσω καθηγητή στην αγαπημένη του πόλη αλλά παράλληλα σπουδάζει Αρχαιολογία, τη μεγάλη του αγάπη. Με υποτροφία θα φύγει για το Ελληνικό Ινστιτούτο της Βενετίας και από εκεί θα γυρίσει το 1979 στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων με ειδίκευση στη Βυζαντινή Αρχαιολογία. Ξεκινά ένας μακρύς δρόμος έρευνας και πανεπιστημιακής εξέλιξης που τον καθιστούν έναν από τους πιο αξιόλογους πανεπιστημιακούς δασκάλους του τόπου μας και ακούραστο ερευνητή. Παράλληλα αγωνιά να αποκαλύψει το μεγαλείο της Αιτωλοακαρνανίας. Κυριολεκτικά με όλα τα μέσα, ακόμα και με ζώα, γυρνά τη γη μας σπιθαμή προς σπιθαμή και ξεσκεπάζει τους θησαυρούς της από τον Άγιο Ανδρέα Χαλκιοπούλων μέχρι τη Βαράσοβα, το Άγιο Όρος της Αιτωλοακαρνανίας. Ανέδειξε νέες πτυχές της ιστορίας και του πολιτισμού μας που αγνοούσαμε εντελώς. Μοναδικά μνημεία όπως την Αγία Τριάδα Μαύρικα που σώζεται μέσα στο νερό, και συνέβαλε στη διάσωσή τους από την καταστροφή όπως ο Άγιος Στέφανος Ρίβιου. Κάθε καλοκαίρι η ομάδα των επιστημόνων που επιβλέπει κάνει ανασκαφές σε διάφορα σημεία του νομού όπως στην Κάτω Βασιλική. ‘Ολες αυτές οι μελέτες του και το πάθος του έπεισαν τους τοπικούς παράγοντες ότι η Αιτωλοακαρνανία είναι ένα ατέλειωτο αρχαιολογικό πάρκο που οφείλουν να το αναδείξουν και να το διαφυλάξουν. Με το πολύτιμο έργο του, τη «Βυζαντινή Αιτωλοακαρνανία», συνέβαλε στο κτίσιμο της ταυτότητας της περιοχής μας.
Παράλληλα αγωνίζεται για το Πανεπιστήμιο Αγρινίου που οφείλει κατά πολύ την ύπαρξή του στον καθηγητή. Ιδιαίτερο αγώνα έκανε για την αυτονόμησή του και φυσικά είναι κυρίως το μεράκι του όπου οφείλεται το τμήμα του Πανεπιστημίου Διαχείρισης Πολιτισμού κα Φυσικών Πόρων. Γενικά το Αγρίνιο χρωστά πολλά στο Δάσκαλό του γιατί η αγάπη του για την πόλη του μεταφράστηκε σε μια καθημερινή και φοβερή δραστηριότητα υπέρ του Αγρινίου. Μέχρι τελευταία στιγμή το έδειχνε έμπρακτα, αν σκεφτούμε ότι λίγες μέρες πριν φύγει κατέθεσε στο Δήμαρχο τις 14 προτάσεις του για τον Πολιτισμό!
Αλλά και στην Αμφιλοχία δεν αρνήθηκε ποτέ τις υπηρεσίες του και τη συμβολή του σε ό,τι του ζητήσαμε. Μαζί με τον αγαπημένο του φίλο και συνάδελφο Νίκο Ψημμένο εγκαινίασαν τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμφιλοχίας στο νέο της χώρο και συνέβαλε από τότε, σε πολλές εκδηλώσεις της, είτε ως κεντρικός ομιλητής, είτε ως συνομιλητής. Η ψυχολογική και πνευματική του στήριξη στο έργο μας υπήρξε καθοριστική σε ζητήματα τόσο επιστημονικά όσο και πρακτικά. Παράλληλα πολλά συνέδρια που έγιναν στην περιοχή φέρουν τη σφραγίδα του.
Πάνω από όλα αυτά ο Δάσκαλος- πατέρας για τους φοιτητές του λάμπρυνε με το παράδειγμά του τις ζωές μας: συμβουλές πολύτιμες σε 18χρονα παιδιά με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον σα να ήμαστε δικά του παιδιά. Εξάλλου η οικογένειά του ήταν πολύ μεγάλη και δεν είχε μόνο τα τρία δικά του παιδιά να αναθρέψει. Η Κυρία Ελένη ήταν μάνα με μεγάλη αγκαλιά και ακοίμητη σύζυγος αρωγός στο έργο του! Μακάρι ο Θεός να τους δίνει παρηγοριά και να ανακουφίζει τον πόνο τους, γνωρίζοντας πόσοι προσεύχονται μαζί τους: «Μακαρία η οδός ή πορεύεις σήμερον» …

Ιφιγένεια Χριστοδούλου