Ένα υπέροχο βράδυ στο Κέντρο Αθαμανικής Τέχνης

Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου, φιλόλογος
Την 1η Αυγούστου 2015, στο χώρο του Αθαμανικού Κέντρου Τέχνης στο Κάτω Αθαμάνιο της Άρτας, πραγματοποιήθηκε η καλλιτεχνική εκδήλωση με θέμα «Η τέχνη της ΞΥΛΟΓΡΑΦΙΑΣ και ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΡΑΜΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ». Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στον μεγάλο δάσκαλο της Ελληνικής χαρακτικής, για τα 99 χρόνια από τη γέννησή του. Υπήρξε προβολή και ομιλία για το έργο του από τον εικαστικό Βασίλη Σταύρου, που για μια φορά ακόμη μας εκπλήσσει με τις εικαστικές του παρεμβάσεις στον τόπο μας, ιδίως μάλιστα στον γενέθλιο χώρο. Έναν χώρο άγονο, όπως ο ίδιος περιγράφει, αλλά και γι’ αυτό ακόμη παρθένο και αθώο. Αλλά ταυτοχρόνως και έναν χώρο αγνό, που όποιος ωστόσο βιώνει την αυθεντικότητα της φύσης του, έχει πλέον υπερβεί την πραγματικότητα και τον μετατρέπει σε πνευματικά και καλλιτεχνικά γόνιμο, όπως τόνισε χαρακτηριστικά ο εικαστικός Αλέκος Μπούρας στην εισαγωγική του ομιλία.
Ο χώρος του τον τιμά, και αυτό είναι που δίνει την ελπίδα, αλλά και τη δύναμη που πρέπει να βρίσκει ένας καλλιτέχνης σε τόσο δύσκολες εποχές να συνεχίζει και να επενδύει στο όραμά του. Αυτό αποτελεί ένα μοναδικό κέρδος για μας που θαυμάσαμε τη δύσκολη τέχνη της ξυλογραφίας και γνωρίσαμε τον μοναδικό καλλιτέχνη Κώστα Γραμματόπουλο, τα έργα του οποίου, αν και είναι αναγνωρίσιμα από παιδικές σχολικές μνήμες και αφίσες από το κλασικό αναγνωστικό «τα καλά παιδιά» μιας άλλης εποχής, αυτής της αθωότητας και των μεγάλων καλλιτεχνών, δεν έχουν προβληθεί όσο και όπως θα έπρεπε.
Το βλέμμα του Βασίλη Σταύρου για άλλη μια φορά μας εξέπληξε και μας συγκίνησε με το σεβασμό που τιμά τη μνήμη του δάσκαλού του. Αλλά και με την τεράστια προσπάθεια που καταβάλλει γι’ αυτόν τον άγονο τόπο, ευτυχώς όχι άγονο από ανθρώπους και καλλιτέχνες που αντιπαλεύουν το σκοτάδι και διδάσκουν το φως.
Η έκθεση με ξυλογραφίες μαθητών του Γραμματόπουλου, καθώς και η παρουσίαση της τεχνικής τής εικαστικής ξυλογραφίας υπήρξε επίσης μια μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουμε τη δύσκολη και επίπονη αυτή τέχνη. Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρά… Ήταν μία πρωτόγνωρη εκδήλωση για τα καλλιτεχνικά δεδομένα του τόπου μας, στα Τζουμέρκα, και ιδιαίτερα διδακτική. Το κοινό είχε και θα έχει τη δυνατότητα να δει από κοντά σπάνιες ξυλογραφίες της εποχής του 1970. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα του Κώστα Γραμματόπουλου (1916-2003), του Βασίλη Καζάκου (1945-2006), του Απόστολου Πειρουνίδη (γ.1948), της Δήμητρας Πετροπούλου – Δημητράκη και του Βασίλη Σταύρου (γ.1951)
Συγχρόνως δόθηκε η ευκαιρία να γίνει ενημέρωση του κοινού για τη μέχρι τώρα λειτουργία του Αθαμανικού Κέντρου Τέχνης, για την πορεία και την αποτίμηση του έργου ίδρυσης της πινακοθήκης που απαιτείται για να στεγάσει έργα τέχνης. Εκεί, όταν ολοκληρωθεί πλέον το έργο, θα συνεχίσουν να γίνονται τέτοιες μοναδικές εκδηλώσεις Τέχνης και Αισθητικής, οι οποίες και θα αποτελούν μια μοναδική διδασκαλία, μια σμίλευση ανθρωποκεντρικής προσέγγισης και αγάπης για τον τόπο και τους ανθρώπους του.
Τα εγκαίνια της εκδήλωσης έγιναν το Σάββατο 1η Αυγούστου και ώρα 8:30 μ. μ. Ακολούθησε το καθιερωμένο κέρασμα με τσίπουρο και μουσική, αλλά και με τοπικά εδέσματα καμωμένα με πολλή αγάπη από εξαίρετα χέρια,. Η φιλοξενία τού καλλιτέχνη και της οικογενείας του μας άφησε την αίσθηση πως ερχόταν από άλλες εποχές, όταν υπήρχε η εμπιστοσύνη στον άνθρωπο και περίμενε πάντα η ζεστή αγκαλιά κάθε σπιτιού που ήταν ανοιχτό για τον ξένο. Τον ξένο που έφευγε παίρνοντας τη συνομιλία μαζί του και κουβαλώντας μέσα του το ενδιαφέρον και τον πλούτο που κυρίευε την ψυχή του.
Η συνάντησή μας στο Αθαμανικό Κέντρο Τέχνης, μέσα σ’ ένα υπέροχο αυγουστιάτικο φεγγαρόφωτο βράδυ, είναι όντως μια γλυκιά ανάμνηση, ένα όνειρο για όσους είχαμε την τύχη να γευτούμε αυτή τη φιλοξενία στους ορίζοντες του παρελθόντος μας. Η έκθεση θα είναι ανοιχτή από 1 μέχρι 22 Αυγούστου 2015 καθημερινά, πρωί 10 – 1 και απόγευμα 6 – 9. Η γκαλερί θα είναι κλειστή τα απογεύματα 15 και 16 Αυγούστου.
«Εν αρχή ήν … ο Τόπος – Αύγουστος 2015». Μακάρι να ’ξερα πού πάει ο κόσμος κι η Τέχνη μαζί. Όλα πάνε. Απλά πάνε. Σαν σε κατεβασιά του χειμώνα, που όλα πάνε. Και τι ωραία που πάνε! Χοροπηδητά και λασπωμένα! Κι εγώ μαζί τους πάω, χοροπηδητά και λασπωμένα. Ψάχνοντας για λαγαρό νερό. (Β.Σταύρου 2008).